Cita-cinta

Dulu-dulu masa kindergarden, primary school cita-cita terletak di first place. Bila jumpa kawan-kawan kita borak pasal cita-cita, and it is like, "Besar nanti aku nak jadi arkitek, jadi aku boleh reka rumah atas pokok yang cantik untuk kita main-main.." (that time macam kau fikir kau darjah 1 sampai nampuluh tahun). Kawan-kawan pun kagum gila dengar cerita kau, then mereka pun berkongsi cita-cita imaginasi mereka dan cita-cita paling best, nak jadi power rangers, nak selamatkan dunia. hihiii.

Bila jumpa kawan-kawan bonda kita, mereka pun akan tanya, "Adik, nanti besar nak jadi apa? Jadi doktor ye, nanti bolehlah cik Ani pergi klinik adik...." Dan kita pun serta-merta mengubah cita-cita untuk menjadi doktor dengan harapan nanti boleh menggembirakan hati cik Ani dan seluruh manusia dekat atas dunia ni. Waktu ni hati adalah lebih daripada putih-putih melati, merah-merah delima siapa yang baik hati pasti ku terima tu. haha. 

Dalam kelas, cikgu pula cakap, nanti besar jadi orang berguna ya? Masuk universiti boleh jadi cikgu. Boleh bawa kereta, boleh pakai baju cantik-cantik. And that day, again kita akan tukar cita-cita daripada itu kepada ini dan begitulah seterusnya. 

Memang waktu kecil aku nak jadi semua. Bila dah besar cita-cita tak lagi jadi titik utama. Bonda suruh belajar kita pergi belajar. Waktu kita tak fikir pun, kita nak jadi businesswoman, yang kita pergi belajar engineering tu apahal? Sungguh tiada pegangan hidup. Tapi hidup mesti diteruskan. Kita pun teruskan belajar walaupun terpaksa berguling menangis sehingga ke titisan darah terakhir. (cerita melayu selalunya gempak). 

Sekarang kita dah besar, bila nampak kanak-kanak sebaya dengan kita waktu kita cipta cita-cita setinggi langit tu, kita dah tak rasa nak mengejar cita-cita.

Kita hanya mahu jadi seperti kanak-kanak, again. hmm.

Intelligence without ambition is a bird without wings. Salvador Dali